بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمد لله رب العالمین و الصلوه و السلام علی سیدنا و نبینا محمد وآله الطاهرین و صحبه المنتجبین. انا فتحنا لک فتحاً مبینا

وقتی آدم در ایران است، فکر می‌کند بوی ایران و ایرانی را بهتر استشمام می‌کند، اما وقتی به دیار غربت می‌آید و در جمع عزیز هموطنانش قرار می‌گیرد، عطر دیگری به مشام می‌رسد؛ ایران با همۀ زیبایی‌ها، عظمت و عزیزانش در سراسر جهان؛ امریکای شمالی، امریکای جنوبی، اروپا همه جا. کجا هست که بروی و از ایران و ایرانی خبری نباشد؟
ایرانیان، سفیران سرزمین ما در سراسر جهان‌اند. شما حلقۀ وصل سرزمین ایران با جهان هستید؛ آن هم ایرانیانِ پرافتخارِ ساکن ِامریکا. استاد مهدوی دامغانی یکی از گوهرهای این سرزمین است. این همه ایرانی عالم، دانشمند و فرهیخته در این کشور موجب غرور و افتخار ماست. کجا هست که ایرانی باشد و آنجا پرچمِ پر افتخارِ فرهنگِ سرزمینِ کهنِ ایران به اهتراز درنیاید؟
هموطنان عزیز! مسلمانان! اقلیت‌های دینی! یهودیان! ارمنی‌های عزیز! آشوری‌های عزیز! زرتشتیان! همه و همه زیبایی‌های سرزمین ایران هستید.
همه عالم تن است و ایران دل نیست گوینده زین قیاس خجل
چون که ایران دل زمین باشد دل ز تن به بود، یقین باشد
ایران به عنوان سرزمین همۀ دل‌ها، دل‌های مشتاق فرهنگ. ایران در دو مقطع بزرگ‌ترین فرهنگ را آفرید: فرهنگ باستان کهن قبل از اسلام، که یکی از چند فرهنگ بزرگ جهان بود که هنوز هم به آن فرهنگ می‌بالیم و افتخار می‌کنیم.
شما ممکن است در این سفر از من بپرسید که چه لحظه‌ای برای من زیبا بود؟ لحظه‌های شیرین در این سفر فراوان بود. من تقریباً با همۀ مقامات عالی‌رتبۀ اروپا که به نیویورک سفر کردند، ملاقات کردم و همۀ آنها اعلام تمایل کرده بودند که نمایندۀ شما، ملت بزرگ را ببینند. هیچ مقامی نبود که در این سفر با من ملاقات کند و از عظمت ملت ایران و نیز از انتخابات 24 خرداد 1392 نگوید. همۀ این لحظه‌ها در این سفر برایم شیرین بود و احساس غرور می‌کردم که نمایندۀ کشور، فرهنگ و ملتی بزرگ هستم.
اما در میان همۀ این لحظات شیرین، آن وقتی که به من خبر دادند دولت امریکا اعلام کرده است یک میراث کهن دو هزار و هفتصد ساله را به ملت ایران تقدیم می‌کند، برایم بسیار شیرین و زیبا بود.
یک اثر تاریخی گران قیمت که مربوط به دو هزار و هفتصد سال پیش است و سال‌ها پیش از طریق قاچاق به اینجا آورده شده بود –که ماجراهای مفصل خودش را دارد- در این سفر دولت امریکا این اثر تاریخی ارزشمند را به ملت ایران هدیه کرد. من افتخار می‌کنم که فردا در بازگشت به ایران، این اثر تاریخی را هم به ملت ایران تقدیم نمایم.
ایران با فرهنگ غنی قبل از اسلام، یک بار ملت فرهنگ تمدنی بزرگ را ساخت، اما آن زمانی که ایرانیان به دلیل عدل، اعتدال و انسان دوستی اسلام و نیز به خاطر احترام اسلام به اخلاق و همزیستی مسالمت‌آمیز، این دین را در آغوش گرفتند، بزرگ‌ترین تمدن اسلامی را نیز آفریدند.
دولت یازدهم، دولت تدیبر و امید، دست نیاز به سمت هیچ خارجی دراز نخواهد کرد، اما دست نیازش را به سوی شما ایرانیان دراز می‌کند. دولت به ملت ایران و تمام ایرانیان نیازمند است و با حضور و کمک شما یک بار دیگر غرور بزرگ ایرانِ توسعه یافته به سرزمین ما برخواهد گشت.
این شما هستید که قادرید تصور واقعی ایران را به مردم این سرزمین معرفی کنید. شما صدا و سیمای ما هستید. شما می‌توانید صدای ملت ایران را به گوش مردم امریکا برسانید. شما می‌توانید سیمای ایران را به مردم امریکا نشان دهید. شما هستید که می‌توانید فرهنگ ایران و ایرانی را به مردم امریکا معرفی کنید. شما بهترین یار و یاور ایران زمین هستید.
امروز در همین هتل و در جلسه‌ای که نخبگان جمع شده بودند، یکی از سؤالاتشان این بود که «بین ایران و امریکا بعد از سال‌ها فاصله، خصومت ها و تنش‌ها، آیا راهی برای فضایی بهتر وجود دارد؟» که بی‌تردید، پاسخ من پاسخی مثبت است.
ما گذشتۀ تلخی را در روابط دو دولت داشتیم. البته ملت‌ها همواره با هم خوب بودند و به همدیگر احترام می‌گذاشتند. هم مردم امریکا محترم‌اند و هم ملت بزرگ ایران صاحب‌همه گونه احترام است، اما تنش، تخاصم و مشکلات بین دو دولت بود. این مشکلات را یک روزه نمی‌توان حل کرد. مشکلاتی که بین ایران و امریکا از شصت سال پیش آغاز شده و تا امروز ادامه داشته، با شش روز و شصت روز حل نمی‌شود. اما آیا مشکلی در جهان هست که هرچه هم پیچیده باشد، به دست ایرانی حل نشود؟
دولت امریکا در این سفر اعلام تمایل کرد که بین دو رئیس جمهور و در حاشیۀ مجمع عمومی سازمان ملل ملاقات و مذاکره صورت گیرد. من علی‌الاصول با این کار موافق بودم، اما دو طرف هر چه فکر کردیم که نتیجۀ این ملاقات چگونه به بهترین شکل، به عنوان هدیه برای دو ملت باشد، دیدیم زمان کوتاه به ما اجازه نمی‌دهد. این ملاقات امکان‌پذیر بود، اما ما بیشتر به فکر نتیجۀ نهایی این ملاقات بودیم. بعضی‌ها از من می‌پرسند: «نباید یخ‌ها باز شود؟» به اعتقاد من یخ‌ها باز شده است.
امروز اولین ملاقات وزرای 1+5 با وزیر امور خارجۀ ایران انجام شد. در مذاکرات هسته‌ای که یکی از مطالبات مردم ایران از ما، حل و فصل عزتمندانۀ این پرونده است، و این دولت با کمک ملت- ان‌شاءالله و به حول و قوۀ الهی- این کار را انجام خواهد داد، برای سرعت کار، من مسئولیت مذاکرات هسته‌ای را به وزارت امور خارجه و به ریاست وزیر هوشمند امور خارجه‌مان، آقای دکتر ظریف سپردم.
من خوشحالم که آقای اوباما در نطق خود در سازمان ملل اعلام کرد که او هم مسئولیت مذاکرات را به وزیر امور خارجه سپرده است. بنابراین، امروز اولین گام در این مسیرِ سخت و مشکل برداشته شد. من نه تنها به پایان عزتمند این پرونده، که به حل همۀ مشکلات امیدوارم.
مردم ما در 24 خرداد معجزه آفریدند. این ملت بزرگ و هوشمند به صحنه آمدند و حماسه‌ای را آفریدند که نه در داخل ایران، ایرانیان باور می‌کردند چنان افتخاری آفریده شود و به طور طبیعی و طریق اولی افرادی که در خارج هم بودند، تصور نمی‌کردند. مردم هوشمند ایران، وضعیت خطیر ایران را به دقت دیدند.
من بدون اینکه وارد تفصیل داستان شوم، خدمت شما عرض می‌کنم: حضور باشکوه ملت ایران و انتخاب مردم، مسیر اعتدال و عقلانیت، خطر بزرگی را از ملت ایران دفع و رفع کرد. آن گاه که رهبر معظم انقلاب از حماسۀ سیاسی سخن می‌گفت، باورش برای همۀ ما سخت بود. چگونه؟ شما حتی اگر فضای روزهای اول خرداد را در ایران می‌دیدید، می‌گفتید: حماسه که هیچ، دعا کنید که یک انتخابات معمولیِ حداقلی برگزار شود. اما همان گونه که سفیر محترم گفتند، خدا مقلب القلوب است. آنچنان دل‌ها چرخید که در هفتۀ پایانی و ده روز آخر، سراسر ایران شور بود. من گاهی در سفرهای تبلیغاتی خود، از فرودگاه تا استادیوم ورزشی که به طور طبیعی می‌بایست با ماشین یک ربع ساعت می‌رفتم، سه، چهار ساعت در مسیر و درمیان جمعیت، ازدحام و فریاد می‌ماندم. واقعاً ملت هوشمند، هوشیار و فداکار، همه جا از جان مایه گذاشتند.
این هفته، هفتۀ دفاع مقدس بود. مگر در هشت سال دفاع مقدس چنین نبودند؟ من در طول هشت سال دفاع مقدس، در جبهه‌های غرب، جنوب و میانی، عظمت ملت ایران را دیدم. در کنار هور و فاو و ارتفاعات بوالفتح و بازی دراز، همه جا عظمت ملت ایران را دیدم؛ جوانان پرشور، با غیرت و غیور، پزشکان و جراحانی که شب عمیلات به خط مقدم می‌آمدند. همۀ مردم، همۀ پرستاران داوطلبی که در شب‌های عملیات به شهرهای مرزی می‌آمدند. آن افتخار بزرگ را غیرت ایرانی ‌ساخت. ما توانستیم نه بر متجاوزی چون صدام و سربازان عراقی، که بر همۀ دنیایی که از صدام حمایت کردند، [پیروز شویم.]
من به یکی از وزرای امور خارجۀ اروپایی که در این سفر با من ملاقات داشت و از [کاربرد سلاح] شیمیایی متأسف بود- که البته ما هم به شدت متأسفیم و کاربرد این سلاح خطرناک را قویاً محکوم می‌کنیم- گفتم: «هیچ کس رنج سلاح شیمیایی را بهتر از ملت ایران نمی‌داند و متأسفانه، در آن زمان کشورهای اروپایی و کمپانی‌های آنها، مواد اولیۀ سلاح‌های شیمیایی را در اختیار صدام گذاشتند و خود شما بعد از جنگ این مسئله را اعلام کردید» و او هم قبول کرد.
ما می‌بینیم که جنگ ما تنها با یک کشور نبود، دنیایی پشت صدام آمد تا [کمر] ملت بزرگی چون ایران را خم کند، اما ملت ایران همانند درخت سرو با قامتی استوار و با غرور در برابر همۀ متجاوزین ایستاد و توانست پیروزی را برای کشورش به ارمغان بیاورد.
ملت ایران در انتخابات حماسه آفرید و اکنون نوبت حماسۀ اقتصادی است. دولت قادر نیست این حماسۀ اقتصادی را بسازد، اما بی‌تردید ملت ایران قادر است آن را بیافریند و شما ایرانیان سراسر جهان و شما عزیزانی که مقیم امریکا هستید، آستین‌ها را بالا بزنید. ما به شما نیازمند هستیم. هر کجا که هستید، به فکر ایران و ملت ایران باشید.
در این هفته‌های اخیر، ایرانی‌ها در فضای مجازی، علیه تحریم‌ چه کردند! دیپلماسی عمومی و رساندن صدای ملت به عهدۀ شماست. من در این سفر به چند نفر از مقامات بلندپایۀ اروپایی گفتم: می‌دانید تحریم غیرقانونی‌ای که شما کردید، غیرانسانی بود؟! اثر تحریم شما در زندگی بیمارانی بود که از نرسیدن دارو رنج کشیدند. آیا در دنیای متمدن امروز راه حرف زدن و سخن گفتن و اعتراض کردن، تحریم است؟
فرض کنید در ایران خطایی رخ داده باشد که رخ نداده، فرض کنید قانونی زیرپا رفته باشد که نرفته، در دنیایی که این همه سلاح کشتار جمعی انبار شده که خوشبختانه، امروز اجلاس خلع سلاح هسته‌ای در سازمان ملل متحد برگزار شد، در شرایطی که این همه زرادخانه در دنیا وجود دارد، بر مبنای اینکه شاید ایران در آینده به سمت سلاح هسته‌ای برود، امروز باید ملت بزرگ و پرافتخاری را که همۀ ملت‌های دنیا در فرهنگ مدیون ایران و ایرانی هستند، تحریم کرد؟ باید بیمار را تحریم کرد؟ باید زندگی مردم را تحریم کرد؟
یکی از مقامات اروپایی گفت: ما دارو و غذا را تحریم نکردیم. گفتم: گویا شما معنای تحریم بانکی را نمی‌دانید. تحریم بانکی یعنی تحریم کور همه چیز. خرید دارو که مشکلی ندارد، اما وقتی که فروشندۀ آن می‌خواهد دارو را تحویل دهد، در مقابل، این سیستم بانکی است که باید پول او را بپردازد.
نمی‌خواهم از رنج و مشکلات داخل ایران سخنی بگویم که شما خود باخبرید. نمی‌خواهم بگویم ملت ایران در برابر این گونه فشارها تسلیم می‌شود که نشده است و نخواهد شد، اما شما ایرانیان خارج از کشور باید این صدای ملت ایران را به گوش جهانیان برسانید.
بدانید که تمام دولت‌های اروپایی بدون استثناء در برابر افکار عمومی‌شان ناچار تسلیم خواهند شد و شما می‌توانید افکار عمومی را بسازید و تصویر واقعی ایران را ترسیم کنید و به کمک ملت بزرگ ایران بشتابید.
ما به حول و قوۀ الهی به طرق سیاسی و با استفاده از همۀ امکانات خود، برای حل و فصل سریع این پرونده اقدام خواهیم کرد و ان‌شاءالله موفق خواهیم شد، اما تا آن روز، این بار بر دوش شماست. حتی در مسیر دیپلماسی رسمی، این شمایید که در دیپلماسی عمومی باید دولت و ملت را کمک کنید. از گله‌های دیروز نگویید. گله‌ها را فراموش کنید که رنجیدن در مرام حافظ کافری است:
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری است رنجیدن
دولت تدبیر و امید وظیفۀ خود می‌داند که راه رفت و آمد ایرانیان را به وطن‌شان تسهیل کند. این حق طبیعی هر ایرانی است که از سرزمین خود دیدار کند. مگر ما حق داریم ایرانی را از بوی وطنش محروم کنیم؟ مالک ایران، ایرانیان هستند. ایران به همۀ ایرانیان تعلق دارد. دولت قیم مردم نیست. در نظام اسلامی هیچ کس قیم مردم نیست.
اگر بخواهم پیام شما را به ایران منتقل کنم، فکر می‌کنم مهم‌ترین پیام شما این باشد: «دیدار از ایران حق مسلم ماست.» ارتباطات بین دو ملت و رفت و آمد ایرانیان به عنوان پیش قراولان این سفر می‌تواند راه را برای اهداف بلند آیندۀ ما تسهیل کند.
بیش از این به شما زحمت نمی‌دهم. برای من و همراهانم شبی به یاد ماندنی بود.
از سفیر محترم، نمایندۀ دائمی و از شما مردم عزیز که از راه دور یا نزدیک- می‌دانم که برخی از نقطه‌های بسیار دور امریکا به این جلسه آمده‌اند- به ما منت گذاشتید و خواستید بگویید که ما به نمایندگان ملت ایران به خاطر احترام ملت ایران، احترام می‌گذاریم.
برای شما زندگی بهتر و سعادتمندانه و برای فرزندان شما که بیش از شما، فرزندان شما نیازمند دیدار از ایران هستند، آرزوی بهروزی دارم و امیدوارم آینده‌ای بهتر، زیباتر و آزادتر پیش روی همۀ ما باشد.
زنده باد ایران، زنده باد ایرانی، زنده باد عشق، زنده باد وحدت ملی، زنده باد تدبیر، زنده باد امید، زنده باد اعتدال.